กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเกาะหนึ่งซึ่งรวบรวมความรู้สึกทั้งหมดอาศัยอยุ่ด้ว ยกัน ความสุข ความเศร้า ความรู้ และอื่นๆๆอีกมากมาย
วันหนึ่ง มีประกาศไปยังความรู้สึกทั้งหมดว่าเกาะกำลังจะจมน้ำด ังนั้นทั้งหมดจึงได้ เตรียมเรือเพื่อจะหนีออกจากเกาะ ความรักเท่านั้นที่ตัดสินใจอยุ่บนเกาะความรักต้องการที่จะอยู่จนกระทั้งวินาทีสุ ดท้ายเมื่อเกาะจะจมน้ำความรักจึงตัดสินใจขอความช่วยเ หลือ.......
ความรวยแล่นเรือผ่านมา และตอบว่า "ไม่ได้หรอกเรารับเธอไม่ได้ เพราะว่าเรือฉันเต็มไปด้วยทองและเงิน แล้ว ฉันไม่มีที่ให้เทอ"
ความรักจึงตัดสินใจจะถามเห็นแก่ตัวซึ่งผ่านมาเหมือนก ันด้วย "เรือลำงาม ความเห็นแก่ตัวช่วยฉันด้วย ฉันช่วยคุณไม่ได้หรอก ความรัก...คุณนะตัวเปียกอาจทำให้เรือฉันเปียกไปด้วย"
ความเศร้าได้พายเรือเข้ามา ความรักก็ได้เอ่ยขอความช่วยเหลืออีก "ความเศร้าอนุญาติให้ฉันขึ้นเรือคุณนะ โอ้ความรัก ฉันกำลังเศร้ามากเลยฉันต้องการอยุ่คนเดียว ขอโทษนะ"
ความสุขได้ผ่านความรักไปแล้วเหมือนกัน แต่เขามิได้ยิน.....แม้แต่เสียงร้อง...เรียกขอความช่ วยเหลือของความรักเพราะมันมัวแต่กำลังสุข ทันใดนั้น มีเสียงดังขึ้นมา "มานี่ความรัก ฉันจะรับคุณไปเอง" ความรักขอบคุณและดีใจเป็นอย่างมากจนลืมถามชื่อว่า ใครคือผู้ใจดีผู้นั้น เมื่อพวกเขาถึงแผ่นดินที่แห้งก็จากไปตามทางของแต่ละคน ความรักนึกขึ้นมาได้ว่า ลืมถามชื่อผู้ที่ช่วยเหลือเขา ความรักจึงถามความรู้ "ใครเหรอที่เป็นคนช่วยฉัน" ความรู้ตอบด้วยความภาคภูมิใจในความรอบรู้ของตนเองว่า"เวลา" ความรักถามต่อว่า "แต่ทำไมเวลาถึงช่วยฉันละ" ความรู้ยิ้มในความรอบรู้ของตัวเอง แล้วตอบความรักว่า "ก็เพราะว่า เพียงเวลาเท่านั้น ที่เข้าใจว่า ความรักที่ยิ่งใหญ่แค่ไหน" แต่ว่า...มีสิ่งหนึ่งที่เราลิมเลือนไป ถ้าหากจะไม่กล่าวถึงเสียเลยขณะที่ความรักกำลังมองหาค นช่วยเหลือออกจากเกาะ ความรัก คงยุ่งอยุ๋กับการมองหาผู้อื่น..จนลืมมองหาที่ความเป็ นเพื่อนซึ่งเลือกที่จะ อยุ่เคียงข้างความรักตั้งแต่แรกแล้ว เพราะความเคยชินจึงทามให้ความรักมองไม่เห็นความสำคัญ ของความเป็นเพื่อน... ความเป็นเพื่อนรู้ดีว่าตนไม่จากไปเหมือน กาลเวลา ความเป็นเพื่อนรู้้สึกดีว่า ตนไม่รังเกียจความเห็นแก่ตัว ความเป็นเพื่อนรู้ดีว่าตนไม่แบ่งชั้นเหมือนความรวย ความเป็นเพื่อนรู้ดีว่าตน ไม่อ้างว้างเหมือนความเศร้า และความเป็นเพื่อนรู้ดีว่าตน ... ไม่เปลี่ยนแปลงเหมือนความสุขทั้งนี้เพราะ ความเป็นเพื่อนจะอยู่ในใจเราตลอดไป